Manifestación por Ourense e concentracións diante das sucursais bancarias

Nova xornada reivindicativa da CIG–Banca

Ourense foi o escenario dunha nova xornada de loita pola recuperación salarial e contra a presión comercial e a suba dos obxectivos. Estes días coñeceuse que as altas direccións subíronse os bonus un 29 %, ao tempo que o IPC a nivel galego pechou nun 9,1 %. 

A CIG–Banca saíu á rúa para demandar unha suba salarial digna, rexeitando os recortes dos Convenios estatais.

Mentres as altas direccións subíronse a retribución variable un 29 %, e o IPC a nivel galego pechou no 9,1 % o mes pasado, AEB e CECA manteñen a conxelación salarial.

Manifestación pola Coruña con numerosas concentracións diante das sucursais bancarias

Intensa xornada reivindicativa da CIG–Banca

O pasado 28 de abril, delegadas e delegados da CIG nos comités dos distintos bancos, mobilizáronse para reclamar que se actualicen os salarios, percorrendo durante máis de 3 horas as rúas de A Coruña, con concentracións en 20 sucursais de distintas entidades que se atopaban no percorrido, rematando na Delegación do Goberno, para protestar contra o Real Decreto da Autoridade de Defensa da Clientela.

A CIG–Banca saíu á rúa para demandar unha SUBA SALARIAL DIGNA, rexeitando os recortes dos Convenios Estatais e protestar contra o incremento brutal dos obxectivos e da presión comercial.

Os ánimos estaban quentes e as consignas «Se soben os prezos, teñen que subir os salarios» ou «A presión comercial é acoso laboral», resoaron permanentemente polas rúas da Coruña.

A manifestación partiu ás 11 da mañá da rúa Juan Flórez, con concentracións nas oficinas do BBVA, Abanca, B. Santander, B. Sabadell, Bankinter e Caixabank, ata os Cantóns, para rematar na Delegación do Goberno, onde se protestou polo Real Decreto de creación da «Autoridade de defensa dos clientes financeiros», que fai Lei o modelo antisocial posto en marcha polas direccións dos bancos. Non regula o dereito da clientela a ser atendida presencialmente, nin pon freo ás abusivas comisións; tampouco regula tempos máximos de espera nas colas; pero ademais de dar corpo de lei á reconversión que afecta aos postos de traballo, pode dar lugar a sancións aos bancarios e bancarias.

Contra a pobreza, políticas públicas e salarios dignos

1º Maio Día Internacional da Clase Obreira

Neste ano, o primeiro de maio ten lugar no medio da crítica situación económica e social pola carestía da vida na que xa viviamos, agravada polas consecuencias da guerra na Ucraína, a CIG propón un paquete de medida urxentes para atallar o impacto que os altos prezos dos bens e servizos básicos están a ter sobre as clases populares. Estas propostas, na liña das que xa trasladamos aos Gobernos español e galego para avanzar nunha saída galega xusta da crise, requiren dunha decidida intervención pública e inciden en varios ámbitos para poder garantir unhas condicións de vida dignas.

Resulta indecente que o Goberno acorde aumentar até un 2 % do PIB en Defensa sen dar solución á carestía da vida e ás graves carencias e necesidades sociais, servizos públicos e defensa do emprego digno.

A resposta á pobreza non pode ser máis políticas neoliberais como as que contén o chamado Plan de Resposta Económica á Guerra anunciado polo Goberno español que busca, entre outros obxectivos, a contención salarial, consolidando así os baixos soldos e a pobreza laboral. Esta ofensiva complétase co chamado Pacto de Rendas e as negociacións do acordo estatal de negociación colectiva onde, de novo, o diálogo social, UGT e CC.OO volven estar ao servizo do capital, e baixo a premisa de impor a moderación salarial, imposibilitan calquera recuperación do poder adquisitivo dos salarios.

Neste contexto, resulta lamentábel que o Goberno galego estea máis preocupado pola sucesión do PP no Estado que na busca de medidas para afrontar esta gravísima situación, practicando unha política de inacción e de abandono das súas competencias.

Cómpre pois reaccionar e seguir na loita para esixir medidas urxentes como as propostas pola CIG para frear os efectos devastadores dos altos prezos e poder ter unha vida digna.

Se soben os prezos, teñen que subir os salarios!

28 de ABRIL Xornada reivindicativa

Que soban os prezos non é nada novo e nunca foi tan problemático, simplemente os salarios e as pensións se actualizaban co IPC e punto. Iso non levou a quebra das empresas, nin da economía, como queren facernos ver os agoiradores e catastrofistas, que son simples lacaios ben mantidos das patronais.

A CIG sempre rexeitou os recortes dos Convenios da AEB, que agora chegaron tamén ao Convenio CECA.

Si que é certo que na banca privada (Convenio AEB) o sindicalismo centralista sempre aceptou que os salarios medrasen por baixo da suba dos prezos. A CIG sempre o rexeitou e historicamente demos a batalla. Recortes que non eran tan acusados no Convenio de Aforro, até que as caixas foron privatizadas, agora o recorte salarial é incluso maior.

Os Convenios Estatais, asinados por CC.OO e UGT, son fonte habitual de recortes en dereitos, pero nunca coa intensidade do último ano e meses. Un recorte nos salarios dos convenios que se suma á conxelación e polo tanto recorte das retribucións a nivel dos distintos bancos.

Comezaremos un proceso de mobilizacións para demandar unha actualización salarial

O Convenio Colectivo cada día nos custa máis caro. Suba salarial total desde o 2018 do 1,25 % e recortes nos complementos.

Se os salarios subisen na mesma porcentaxe que os obxectivos e a carga de traballo, o cal sería lóxico para facernos partícipes do incremento brutal da produtividade, o escenario sería outro. Non estamos ante un problema de inflación, o problema é que pretenden que non suban os salarios. A crise provocada pola guerra, coma sempre, pagámola os e as de abaixo.